The forgotten world highway en Mount Taranaki

Inmiddels ben ik weer 2 weken verder van de vorige blog. Na het opzuiveren van het eiwit heb ik nog de concentratie van het eiwit bepaald om zeker te zijn hoe zuiver het product is. Door te meten via OD280 met een spectrometer ben ik te weten gekomen hoeveel microgram er in 1 microliter zit van het eiwit. Met het resultaat heb ik verschillende concentratie oplossingen gemaakt van 20 microgram per microliter tot 80 microgram per microliter. Een SDS-gel is geladen en gelopen met de verschillende concentraties. Daaruit bleek dat tot 35 microgram per microliter het eiwit zuiver was en er verder geen opzuiverings technieken van toepassing hoeven te zijn. Einde van de week had ik een presentatie gegeven voor mijn collega’s zodat zij weten hoever ik in mijn project ben. Daar was ik heel zenuwachtig voor omdat het natuurlijk in het Engels is met chemische/biologische termen en omdat mijn collega’s veel meer ervaring hebben. Na de presentatie heb ik samen gezeten met mijn supervisor om te kijken wat het verdere werk gaat worden. Het blijkt dat ik al heel ver ben in het project wat mij is toegewezen. Met hulp van een collega wordt de massa spectrometrie voor mij uitgevoerd. Dat is een groot, duur analytisch apparaat dat de eigenschappen van het eiwit kan onderzoeken, zoals de ruimtelijke structuur, de bindingen, de eiwit interacties met andere eiwitten en ga zo maar verder. Ik ga nog de stabiliteit van het eiwit bepalen met behulp van buffer screening (eiwit testen met verschillende buffers) en TM-shift assay (thermische denaturatie temperatuur, ontvouwing, van het eiwit onder verschillende temperaturen).

Op vrijdagmorgen zijn we, Dimphy, Esmée en ik, vertrokken naar New Plymouth. Via een omweg over de forgotten world highway hebben we er 7 uur over gedaan om op de plek van bestemming te komen. We hadden tussenstops gemaakt bij Nevalea Alpaca’s, een groep van 800 alpaca’s die het heerlijke leven hebben om te grazen op bergen met een prachtig uitzicht, Laurens’ Lavendel farm en het verlaten dorpje op the forgotten world highway Whangamomona. De highway was mooi om te zien! De heuvels gaven een mooi uitzicht toen we de slingerende weg afreden met overal koeien, schapen, geiten om ons heen en af en toe een verloren huis. Ook hebben we een zittende koe gezien! We waren alle drie vol verbazing aan het kijken hoe ze zat. De weg was wel goed geasfalteerd van de 150 km was maar 16 km losse steentjes. Na 1,5 uur in het niks te hebben gereden kwamen we aan in Stratford, wat bekend is door Shakespeare. Het was nu nog 30 minuten naar New Plymouth en toen we uit Stratford reden zagen we de slapende vulkaan Mount Taranaki die voor het laatst in het jaar 1775 een uitbarsting had. Een prachtige berg met ijs en sneeuw op de top. De naam komt van de Maori cultuur de vulkaan wordt ook Mount Egmont genoemd. We waren zo moe van het rijden dat we snel hadden gegeten en toen naar bed zijn gegaan.

De zaterdag was een regenachtige dag waardoor de berg slecht was te zien. Na een heerlijk ontbijtje zijn we vertrokken voor een rondje om de berg met de auto. We hebben de vuurtoren cape Egmont en de omgelegen stadjes gezien. Ook zijn we nog op de berg geweest tot bijna bij de sneeuwgrens. Precies op tijd waren we op de berg toen de regen even was verdwenen en we een mooi uitzicht hadden. In het nationale park was ook de waterval Dawson Falls waar we heel dichtbij konden komen.

Zondag waren we vroeg opgestaan om weer richting huis te rijden via de kust. De route was totaal anders dan the forgotten highway aan landschap, zo zie je wel dat Nieuw-Zeeland altijd wat nieuws heeft om te zien. Soms leek het wel of we in een jungle reden zoveel palmbomen en dicht begroeid dat het was. We hadden een tussenstop om de three sisters en the elephant rock te zien, hiervoor moesten we een hekje overklimmen en een stuk door weiland lopen om mooi uitzicht te krijgen en het was het helemaal waard. Toen we in Piopio aankwamen zagen we een bordje over de filmset van de Hobbit dat hadden we gevolgd. We zagen de prachtige kliffen die ook terug in de film komen en een stukje verderop zagen we de mooiste waterval die ik tot nu toe heb gezien in Nieuw-Zeeland, the Waitanguru falls. Na in het dorpje een drankje te hebben gedaan zijn we doorgereden naar Auckland.